Aşkımız Bitti Mi Diyorsun
AŞK: AŞKIMIZ BİTTİ DİYORSUN! SÖYLE, OLMAYAN ŞEY BİTER Mİ!
AŞK: DUYDUM Kİ AŞKIMIZ BİTTİ DİYORMUŞSUN! SÖYLE, OLMAYAN ŞEY BİTER Mİ!
Sona erdiyse nasıl büyük aşk olabilir, yahut büyük ise bir aşk nasıl üç - beş yıl sonra bu kadar kolayca sona erebilir!
Daha başından belli bu işte bir tuhaflık olduğu! Tamam belli de gerçekten bilmek isteyen yok ki işin dibini kökünü! Çünkü bu kimsenin işine gelmiyor! Alanın da satanın da baştan razı olduğu bu karşılıklı kandırmaca süreci öyle veya böyle sürdüğü sürece her iki tarafa da haz veriyor sonuçta!
“İkimizde haz alıyorsak bırak kandıralım birbirimizi. Ama kendimizin haberi olmasın bu işten yine de! Örselenmeyelim böylece! Burnundan getirmeyelim ruhumuzun! Kullanılmışlık psikolojisine girmeden kandıralım, öyle yaşayalım bunu” demenin adıdır; aşk!
“…Ne büyük bir aşktı, el ele gezmeler. Birlikte düğünden dönmeler. İlgiler, ikramlar… Ama ne olduysa bu yılın başında oldu. Her şey bir anda değişiverdi. Oysa biz ölümüne sevmiştik. Bu aşk pazarda değil mezarda biter derdik hep. Şuan olup bitenlere anlam veremiyorum. Kötüyüm, hem de çok kötüyüm. Bir kuru söz için bitti koca aşkımız…”
Onca yaşanmışlığa rağmen biten her “büyük” aşkın failleri yaşadıklarını kelimeler ve anlatım şekilleri değişse bile aşağı yukarı böyle tanımlarlar.
Başta, giriş cümlesinde de dedim ya, bir aşk büyük ise neden biter; biten bir aşk nasıl büyük olabilir?
Bir sözde, “İnsanları tanıdıkça hayvanları daha çok seviyorum” denilir. Aynı şekilde insanları ve olguları yakinen analiz ettikçe ortaya çıkardığım, velev ki çok acı bile olsa sırf gerçek olduğu için sevdiğim husus şu:
Aslında “aşk” diye şehvet duyuyor; sadece yoğun korkumuz yüzünden buna masum aşk elbisesi giydirip bilincimize öyle çıkarıyoruz! Neden mi? Çünkü bir erkeğin sana acayip şehvetliyim demesi halinde verilecek tepkiyi toplum kadınlara model olma ve şartlanma yoluyla öğretmiştir:
“Serseri yahut sapık!”
Evet bunu dümdüz ifade eden saf bir erkeğin ölene dek yakasını bırakmayacak etiket budur! Kim sapık olmak, kim ömrü boyunca böyle tanınmak ister! İşte aşk; değerleri baskın olan toplumlarda bu lanet olasıca etiketi yemeden şehveti yaşamanın masum bahanesidir!
Yine, “Sana derin bir haz duygusu” besliyorum hitabına maruz kalmış bir kadının bilinçaltı olarak içine gireceği “kullanılma duygusu” ve bunun yol açacağı “değersizlik hissi” özü cinsellik olan duyguları olabildiğince çıplak yaşamaya nasıl müsaade edebilir ki! “Sana acayip şehvetim var” denildiğinde kullanılma ve değersizlik psikolojisine giren, ama, “Sana kör kütük aşığım” denilince özgüvenle şişerek ayakları yerden kesilen tipik kadın algısıdır esasında; bir yanılsama olan aşkın gerçek propagandistleri. Kadın böyle propaganda eder, erkek de etkilenmiş gibi yaparak yahut sahiden etkilendiğini sanarak bu fırsatı kullanır!
Delili:
Yaşlı insanlar, uzun süre iyi beslenemeyenler, ufak çocuklar, hastalar çok nadir aşık olurlar. Çünkü bedensel olarak kuvvetsizdirler, dolayısı ile şehvet duyguları daha sönüktür. Yine birini seven kişiler de başkasına kolay kolay aşık olamazlar. Nedeni temeldeki şehvet duygusunun kısmen de olsa tatmin olması, bir biçimde doyuma ulaşarak şehvet olmaktan çıkmasıdır. (Her sevgide pektabi ki cinsellik yoktur. Ancak cinsel duygular sadece cinsel yaşantılarla değil; yoğun duygusal paylaşımla da doyuma ulaşır, en azından oluşturduğu ağırlık bir nebze de olsa azalır; böylece cinsel arzular şehvet boyutunda olmaktan çıkar). Eğer aşk şehvetten bağımsız ve tamamen insani bir duygu olsaydı yukarıdaki tüm kişi ve kesimlerin hem de sayısız kişiye (hatta aynı anda bile) aşık olabilmesi gerekirdi.
Yine ilkbahar ve yaz aylarında aşık olmanın daha fazla olması, aşık olma diye tarif edilen duygu halinin özellikle ergenliğe girişle başlaması, aynı şekilde çok fazlaca cinsel partner değiştiren kişilerin daha zor aşık olabilmesi gibi olgular da aşkın aslında cinsel uyanış ve olgunlaşma ile yani cinsel arzuların (şehvetin) yoğunlaşmasıyla ya da zayıf kalmasıyla paralel seyrettiğini gösterir!
Diğer yandan, aşk bitmez; çünkü olmayan şey bitmez! Biten şehvettir sadece. Şehvet biter, haz biter! Ondan kavuşulmadıkça kavuran aşk ateşidir; o sebeple kavuşunca, yeterince paylaşınca biten şey aşktır. Aşk; sahip olamadıkça biriktirilmiş hazdır. Paylaşınca ufak ufak azalan şey de aşkın diğer gerçek adı olan şehvettir. Bunların bitişine insanoğlunun koyduğu ad; gerek kendisini gerekse partnerini kandırmak için seçtiği süslü laftır; aşk.
Aşk denilen duygunun altındaki yüzeysel itki hayranlık duymaktır. Bunun da altındaki temel duygu sadece hayranlık duyduğumuz kişinin bizi şehvete getirmesidir! “Şehvetim uyandı” yerine, “Aşık oldum” diyerek oyunu kuralına göre oynayan, birisi bunu bile bile yapan, diğeri ise inanmış gibi görünerek suçluluk duygusu yaşamaktan kurtulan insanoğlu, “Şehvetim bitti” yerine, “Artık aşık değilim” diyerek bu karşılıklı ticarete en az hasarla son vermeye çalışır. Böyle yapar çünkü her toplum aşkı kutsamış, onun esas mahiyeti olduğu halde şehveti ayıplamıştır. Evet, bir hazzı, “Aşık oldum” diyerek yaşamak gibi bir beraberlikten, “Ne yapayım, aşkım bitti” diyerek kurtulmak daha az rahatsızlık vericidir. Zaten doğası bencil olan insanoğlu her zaman daha az rahatsızlık vereni tercih eder.
O halde sonuç şudur:
Birisi size aşık oldum derse bilin ki size derin şehvet duymaktadır. “Bu aşkım çok büyük” diyorsa da haz ihtiyacı büyük ölçüde derinleşmiş demektir. Siz birisine aşıksanız da bu böyledir.
Bunun önemi şudur:
Aşk “cicili elbisesinin” altında aslında şehvet ve onun beslediği yoğun haz ihtiyacı varsa bunlar bir gün bitecek demektir. Çünkü şehvet paylaşamadıkça, haz da sadece hayal kurdukça yaşar. Madem bitecek ise bu noktada gündeme gelmesi gereken bir başka doğru şudur:
Aşkınız hakkında, “Mezara kadar” diyerek kendinizi ikinci kere kandırmayın bari! Bu gerçeğin bir diğer önemi bize bunu hatırlatmasıdır yani! Zaten bunu ilk olarak hazza aşk diyerek yaptınız! Hiç olmazsa bu hataya ikinci kere düşmeyin! Bu hataya iki kere düşerseniz üçüncüsü kaçınılmazdır! O da sırf insan olmakla bile değerli olan kendinizi tümden değersiz gibi görmektir!
Yaşamayalım mı o halde?
Onu demek istemiyorum. Elbette yaşayabilirsiniz, herkesin hayatı kendisinedir! Ama adını doğru koyarak, özü doğru kavrayarak. Ne kendimizi ne de başkasını kandırarak!
Mesela şu şekilde yaşayın:
“Ben sana derin bir şehvet hissi besliyorum” un farkında olarak! Bunu açıkça diyemeseniz bile içinizden bu gerçeği bu şekilde geçirerek! “Şehvet ve haz ise esas besleyici kaynak, bu zamanla azalacak, sonra biter dereceye düşecektir” diyerek! Yani, “Her şey gibi bu da bitecektir. Madem bir gün bitecekse bu güne hazır olmalıyım. Hazır değilsem baştan bu yola çıkmamalı; hazırsam ancak o zaman bile bile lades demeliyim” düşüncesini taşıyarak!
Ama böyle olur mu?
Olur, neden olmasın ki! Şehvete aşk, azalan haz duygusuna da aşkın bitişi derken oluyorsa bu neden mümkün olmasın!
Psikolog
İzzet Güllü
Sona erdiyse nasıl büyük aşk olabilir, yahut büyük ise bir aşk nasıl üç - beş yıl sonra bu kadar kolayca sona erebilir!
Daha başından belli bu işte bir tuhaflık olduğu! Tamam belli de gerçekten bilmek isteyen yok ki işin dibini kökünü! Çünkü bu kimsenin işine gelmiyor! Alanın da satanın da baştan razı olduğu bu karşılıklı kandırmaca süreci öyle veya böyle sürdüğü sürece her iki tarafa da haz veriyor sonuçta!
“İkimizde haz alıyorsak bırak kandıralım birbirimizi. Ama kendimizin haberi olmasın bu işten yine de! Örselenmeyelim böylece! Burnundan getirmeyelim ruhumuzun! Kullanılmışlık psikolojisine girmeden kandıralım, öyle yaşayalım bunu” demenin adıdır; aşk!
“…Ne büyük bir aşktı, el ele gezmeler. Birlikte düğünden dönmeler. İlgiler, ikramlar… Ama ne olduysa bu yılın başında oldu. Her şey bir anda değişiverdi. Oysa biz ölümüne sevmiştik. Bu aşk pazarda değil mezarda biter derdik hep. Şuan olup bitenlere anlam veremiyorum. Kötüyüm, hem de çok kötüyüm. Bir kuru söz için bitti koca aşkımız…”
Onca yaşanmışlığa rağmen biten her “büyük” aşkın failleri yaşadıklarını kelimeler ve anlatım şekilleri değişse bile aşağı yukarı böyle tanımlarlar.
Başta, giriş cümlesinde de dedim ya, bir aşk büyük ise neden biter; biten bir aşk nasıl büyük olabilir?
Bir sözde, “İnsanları tanıdıkça hayvanları daha çok seviyorum” denilir. Aynı şekilde insanları ve olguları yakinen analiz ettikçe ortaya çıkardığım, velev ki çok acı bile olsa sırf gerçek olduğu için sevdiğim husus şu:
Aslında “aşk” diye şehvet duyuyor; sadece yoğun korkumuz yüzünden buna masum aşk elbisesi giydirip bilincimize öyle çıkarıyoruz! Neden mi? Çünkü bir erkeğin sana acayip şehvetliyim demesi halinde verilecek tepkiyi toplum kadınlara model olma ve şartlanma yoluyla öğretmiştir:
“Serseri yahut sapık!”
Evet bunu dümdüz ifade eden saf bir erkeğin ölene dek yakasını bırakmayacak etiket budur! Kim sapık olmak, kim ömrü boyunca böyle tanınmak ister! İşte aşk; değerleri baskın olan toplumlarda bu lanet olasıca etiketi yemeden şehveti yaşamanın masum bahanesidir!
Yine, “Sana derin bir haz duygusu” besliyorum hitabına maruz kalmış bir kadının bilinçaltı olarak içine gireceği “kullanılma duygusu” ve bunun yol açacağı “değersizlik hissi” özü cinsellik olan duyguları olabildiğince çıplak yaşamaya nasıl müsaade edebilir ki! “Sana acayip şehvetim var” denildiğinde kullanılma ve değersizlik psikolojisine giren, ama, “Sana kör kütük aşığım” denilince özgüvenle şişerek ayakları yerden kesilen tipik kadın algısıdır esasında; bir yanılsama olan aşkın gerçek propagandistleri. Kadın böyle propaganda eder, erkek de etkilenmiş gibi yaparak yahut sahiden etkilendiğini sanarak bu fırsatı kullanır!
Delili:
Yaşlı insanlar, uzun süre iyi beslenemeyenler, ufak çocuklar, hastalar çok nadir aşık olurlar. Çünkü bedensel olarak kuvvetsizdirler, dolayısı ile şehvet duyguları daha sönüktür. Yine birini seven kişiler de başkasına kolay kolay aşık olamazlar. Nedeni temeldeki şehvet duygusunun kısmen de olsa tatmin olması, bir biçimde doyuma ulaşarak şehvet olmaktan çıkmasıdır. (Her sevgide pektabi ki cinsellik yoktur. Ancak cinsel duygular sadece cinsel yaşantılarla değil; yoğun duygusal paylaşımla da doyuma ulaşır, en azından oluşturduğu ağırlık bir nebze de olsa azalır; böylece cinsel arzular şehvet boyutunda olmaktan çıkar). Eğer aşk şehvetten bağımsız ve tamamen insani bir duygu olsaydı yukarıdaki tüm kişi ve kesimlerin hem de sayısız kişiye (hatta aynı anda bile) aşık olabilmesi gerekirdi.
Yine ilkbahar ve yaz aylarında aşık olmanın daha fazla olması, aşık olma diye tarif edilen duygu halinin özellikle ergenliğe girişle başlaması, aynı şekilde çok fazlaca cinsel partner değiştiren kişilerin daha zor aşık olabilmesi gibi olgular da aşkın aslında cinsel uyanış ve olgunlaşma ile yani cinsel arzuların (şehvetin) yoğunlaşmasıyla ya da zayıf kalmasıyla paralel seyrettiğini gösterir!
Diğer yandan, aşk bitmez; çünkü olmayan şey bitmez! Biten şehvettir sadece. Şehvet biter, haz biter! Ondan kavuşulmadıkça kavuran aşk ateşidir; o sebeple kavuşunca, yeterince paylaşınca biten şey aşktır. Aşk; sahip olamadıkça biriktirilmiş hazdır. Paylaşınca ufak ufak azalan şey de aşkın diğer gerçek adı olan şehvettir. Bunların bitişine insanoğlunun koyduğu ad; gerek kendisini gerekse partnerini kandırmak için seçtiği süslü laftır; aşk.
Aşk denilen duygunun altındaki yüzeysel itki hayranlık duymaktır. Bunun da altındaki temel duygu sadece hayranlık duyduğumuz kişinin bizi şehvete getirmesidir! “Şehvetim uyandı” yerine, “Aşık oldum” diyerek oyunu kuralına göre oynayan, birisi bunu bile bile yapan, diğeri ise inanmış gibi görünerek suçluluk duygusu yaşamaktan kurtulan insanoğlu, “Şehvetim bitti” yerine, “Artık aşık değilim” diyerek bu karşılıklı ticarete en az hasarla son vermeye çalışır. Böyle yapar çünkü her toplum aşkı kutsamış, onun esas mahiyeti olduğu halde şehveti ayıplamıştır. Evet, bir hazzı, “Aşık oldum” diyerek yaşamak gibi bir beraberlikten, “Ne yapayım, aşkım bitti” diyerek kurtulmak daha az rahatsızlık vericidir. Zaten doğası bencil olan insanoğlu her zaman daha az rahatsızlık vereni tercih eder.
O halde sonuç şudur:
Birisi size aşık oldum derse bilin ki size derin şehvet duymaktadır. “Bu aşkım çok büyük” diyorsa da haz ihtiyacı büyük ölçüde derinleşmiş demektir. Siz birisine aşıksanız da bu böyledir.
Bunun önemi şudur:
Aşk “cicili elbisesinin” altında aslında şehvet ve onun beslediği yoğun haz ihtiyacı varsa bunlar bir gün bitecek demektir. Çünkü şehvet paylaşamadıkça, haz da sadece hayal kurdukça yaşar. Madem bitecek ise bu noktada gündeme gelmesi gereken bir başka doğru şudur:
Aşkınız hakkında, “Mezara kadar” diyerek kendinizi ikinci kere kandırmayın bari! Bu gerçeğin bir diğer önemi bize bunu hatırlatmasıdır yani! Zaten bunu ilk olarak hazza aşk diyerek yaptınız! Hiç olmazsa bu hataya ikinci kere düşmeyin! Bu hataya iki kere düşerseniz üçüncüsü kaçınılmazdır! O da sırf insan olmakla bile değerli olan kendinizi tümden değersiz gibi görmektir!
Yaşamayalım mı o halde?
Onu demek istemiyorum. Elbette yaşayabilirsiniz, herkesin hayatı kendisinedir! Ama adını doğru koyarak, özü doğru kavrayarak. Ne kendimizi ne de başkasını kandırarak!
Mesela şu şekilde yaşayın:
“Ben sana derin bir şehvet hissi besliyorum” un farkında olarak! Bunu açıkça diyemeseniz bile içinizden bu gerçeği bu şekilde geçirerek! “Şehvet ve haz ise esas besleyici kaynak, bu zamanla azalacak, sonra biter dereceye düşecektir” diyerek! Yani, “Her şey gibi bu da bitecektir. Madem bir gün bitecekse bu güne hazır olmalıyım. Hazır değilsem baştan bu yola çıkmamalı; hazırsam ancak o zaman bile bile lades demeliyim” düşüncesini taşıyarak!
Ama böyle olur mu?
Olur, neden olmasın ki! Şehvete aşk, azalan haz duygusuna da aşkın bitişi derken oluyorsa bu neden mümkün olmasın!
Psikolog
İzzet Güllü